آن زمان بود که شیخ ما اصلاً شیخ نبود، کودکی بود دبستانی که هیچ از دنیا نمی دانست، تلاشی بهر کسب دانسته های بیهوده را نیز همت نمی گمارد.
همان زمان بود که تفریح عامه ی دبستانی ها "تخم مرغی" تراشیدن مدادشان بود. شیخ آن زمان اوستا "تخم مرغ تراشی" بیش نبود، نیک که بنگری اکنون هم نیست. ولی آن نوع تراشیدن مداد را اگر تراش همت کند اکنون نیز از بر است.
باز همان زمان بود که خسیس ها و بچه ننه ها به غایت از تراشیدن بیهوده ی مداد و پیگیری های خصمانه ی مادرشان ترس داشتند و اینگونه بیان می کردند: "مامانم گفته مدادمو خراب نکنم." چو نیک بنگری به فراست دریابی اکنون نیز دنیا پر از این بچه هاست.
باز همان زمان بود که خسیس ها و بچه ننه ها به غایت از تراشیدن بیهوده ی مداد و پیگیری های خصمانه ی مادرشان ترس داشتند و اینگونه بیان می کردند: "مامانم گفته مدادمو خراب نکنم." چو نیک بنگری به فراست دریابی اکنون نیز دنیا پر از این بچه هاست.
